(Yoksul, gariban ve yalnız)
2 gündür aklımda; recep amca korona nedeniyle yaşamını yitirdi… Ermenek’teki maden ocağında yaşamını yitiren 18 kişiden biri olan Tezcan Gökçe’nin babası…
Herkes onu ayağındaki yırtık kara lastiği ile tanıdı… Yoksulluğun, garibanlığın, kimsesiz olmanın görünür yüzü oldu. Sonra. Sonrası, Ermenek’te katledilen işçiler gibi Recep Amca da ölümüne kadar unutuldu.
“Gitti mi şimdi benim oğlan?” derken de baba ve insan olmanın umuduyla iyi haber beklemişti. Kim gerçekle yüzleşmeden en sevdiklerinin ölümünü kabul edebilir ki.
Ayşe teyze madenden iyi bir haber umudu içinde beklerken “oğlum yüzme bilmezdi” demişti. Boynu bükük, kolu kanadı kırık bir anneydi kameralara yansıyan…
Şimdi mi?
Eşi Recep Amca’yı yitirdi ve bir başına kaldı. Şu an öyle böyle değil yalnızlığı… Recep amca korona nedeniyle öldüğü için Ayşe teyze ev karantinasında. Bir tanıdığın, hısım akrabanın sarılması, acısını paylaşmasına en fazla gereksinim duyduğu anları, saatleri, günleri “tek başına” karşılamak zorunda. Gereksinimleri kapıya bırakılıyor, bir çift sözle dayanak olmaya çalışanlar uzaktan uzağa seslenip, konuşuyor…
Ozanın “üryan geldim, üryan giderim” dediği bu değilse nedir. Evlat acısı, eş acısı ve her anlamda koyu bir yalnızlık…
Oğulları Tezcan Gökçe iş cinayetiyle, Recep Amca koronadan “gittiler”… Kocaman bir yoksulluk, garibanlık ve yalnızlıkla…
Aklım Ayşe Teyze’nin insanlık dışı bir yalnızlığa tutsak kalışında. Oğulsuz, eşsiz, duvarlar arasında bir başına… Oysa böyle büyük acıları yaşamış insanlar ömürlerinin son günlerinde olsun “insan gibi” yaşamı hak etmediler mi, etmiyorlar mı?
